Teoria wzrostu endogenicznego: definicja, elementy i przykłady

Czym jest teoria wzrostu endogenicznego?

Teoria wzrostu endogenicznego to termin używany do opisania wzrostu gospodarczego, który jest napędzany wewnętrznie z gospodarki, w przeciwieństwie do teorii wzrostu egzogenicznego, która koncentruje się na siłach zewnętrznych. Teoria wzrostu endogenicznego stara się wyjaśnić długoterminowy wzrost gospodarczy, analizując takie czynniki, jak inwestycje w kapitał ludzki, rozwój technologii i efektywność metod produkcji.

Teoria wzrostu endogenicznego sugeruje, że polityki, takie jak zachęty podatkowe, wydatki publiczne na badania i rozwój oraz deregulacja, mogą przyczynić się do długoterminowego wzrostu gospodarczego. Teoria wzrostu endogenicznego była wykorzystywana przez rządy na całym świecie do podejmowania decyzji dotyczących polityki gospodarczej.

Jest to ważne ramy dla zrozumienia, w jaki sposób inwestycje w edukację, technologię i infrastrukturę mogą prowadzić do długoterminowego wzrostu gospodarczego. Teoria wzrostu endogenicznego pomogła ukształtować sposób, w jaki myślimy o rozwoju gospodarczym i była wykorzystywana do informowania i wpływania na politykę w wielu krajach.

Definicja teorii wzrostu endogenicznego

Teoria wzrostu endogenicznego to model ekonomiczny, który bada potencjał długoterminowego, zrównoważonego wzrostu gospodarczego i technologicznego. Teoria wzrostu endogenicznego zakłada, że ​​wzrost populacji, inwestycje kapitałowe, postęp technologiczny i elementy sektora prywatnego są zmiennymi endogenicznymi, co oznacza, że ​​decydenci polityczni mogą je zmienić za pomocą odpowiednich narzędzi i zachęt.

Głównymi składnikami teorii wzrostu endogenicznego są funkcja produkcji, która bada, w jaki sposób różne nakłady mogą być wykorzystywane w połączeniu w celu generowania produkcji i zmian technologicznych jako kluczowego czynnika wzrostu. Teoria endogenicznego wzrostu jest również znana jako nowa teoria wzrostu i staje się coraz bardziej popularna wśród ekonomistów ze względu na jej sukces w dostarczaniu empirycznych dowodów długoterminowej stabilności gospodarczej.

Geneza teorii wzrostu endogenicznego

W latach 80. teoria wzrostu endogenicznego prezentowała się jako niezaprzeczalna opozycja wobec neoklasycznej teorii wzrostu. Ta nowa koncepcja stawiała pod znakiem zapytania, w jaki sposób różnice w zamożności między krajami bogatymi i biednymi mogłyby się utrzymywać, gdyby inwestycje w kapitał fizyczny, taki jak infrastruktura, zaczęły przynosić malejące zyski.

Ekonomista Paul Romer zasugerował, że postęp technologiczny jest nie tylko wynikiem niepowiązanego postępu naukowego, ale jest aktywnie inicjowany przez inicjatywy rządowe. Jego celem było udowodnienie, w jaki sposób różne polityki, takie jak inwestycje w badania i rozwój oraz przepisy dotyczące własności intelektualnej, mogą katalizować endogeniczne innowacje w celu promowania długoterminowego dobrobytu gospodarczego.

Romer wcześniej wyraził niezadowolenie, że nie jest traktowany poważnie za jego wkład; ostatecznie został jednak doceniony i uhonorowany Nagrodą Nobla w dziedzinie ekonomii za rok 2018 za szeroko zakrojone badania nad długookresowym wzrostem gospodarczym i jego związkiem z postępem technologicznym. Jego teorie są regularnie omawiane przez przywódców narodowych, gdy zastanawiają się, jak ożywić swoje gospodarki.

Pięć teorii rozwoju

Neomarksizm Barana

Teoria ta zakłada, że ​​bogate kraje świata mogą utrzymać swoją potęgę gospodarczą, wykorzystując zasoby, siłę roboczą i rynki krajów biedniejszych. Twierdzi, że każda forma rozwoju musi być sprawiedliwa, aby naprawdę przynosiła korzyści wszystkim obywatelom.

Teoria zależności

Jest to podejście inspirowane marksizmem, które zakłada, że ​​te dysproporcje między krajami bogatymi i biednymi będą się utrzymywać tak długo, jak długo będzie istniała między nimi nierówna wymiana. Teoria ta głosi, że kraje rozwinięte tworzą środowisko, w którym biedniejsze narody pozostają zależne od nich w zakresie zasobów.

Neoklasycyzm

Neoklasyczny model wzrostu podkreśla znaczenie inwestycji w kapitał rzeczowy, taki jak infrastruktura i wyposażenie, dla wzrostu gospodarczego. Teoria endogenicznego wzrostu kwestionuje ten pogląd, argumentując zamiast tego, że inwestycje w badania, edukację i inne formy kapitału ludzkiego mogą być równie skuteczne.

Neoklasyczna teoria Solowa

Teoria ta głosi, że oszczędności i inwestycje są głównymi motorami wzrostu gospodarczego. Teoria endogenicznego wzrostu kwestionuje ten pogląd, podkreślając wpływ postępu technologicznego i innowacji na długoterminowy rozwój gospodarczy.

Teoria wzrostu endogenicznego

Teoria wzrostu endogenicznego stara się wyjaśnić, dlaczego niektóre kraje doświadczają szybszego tempa wzrostu gospodarczego niż inne, nawet przy podobnych poziomach inwestycji. Teoria wzrostu endogenicznego sugeruje, że polityki, takie jak zachęty podatkowe, wydatki publiczne na badania i rozwój, deregulacja i inne, mogą przyczynić się do długoterminowego dobrobytu gospodarczego.

Elementy modelu wzrostu endogenicznego

Kapitał Ludzki

Teoria wzrostu endogenicznego podkreśla znaczenie kapitału ludzkiego, który obejmuje inwestycje w edukację, zdrowie i szkolenia. Wzrost endogeniczny wymaga nie tylko inwestycji w kapitał rzeczowy, taki jak infrastruktura i sprzęt, ale także w samych ludzi.

Innowacja

Teoria wzrostu endogenicznego zakłada, że ​​innowacyjność jest kluczowym czynnikiem rozwoju gospodarczego. Wzrost endogeniczny opiera się na postępie technologicznym w celu ulepszenia metod produkcji, zwiększenia wydajności i obniżenia kosztów.

Wiedza

Teoria wzrostu endogenicznego kładzie duży nacisk na wiedzę jako niezbędny czynnik napędzający wzrost gospodarczy. Wzrost endogeniczny zależy od inwestycji w badania i rozwój, tak aby można było rozwijać nowe technologie i ulepszać istniejące. Może to prowadzić do zwiększenia produktywności i lepszej jakości wydruków dla przedsiębiorstw w całej gospodarce.

W jaki sposób postęp techniczny wyłania się z systemu (tzn. endogeniczny)?

Postęp techniczny może wyłonić się z systemu w drodze innowacji endogenicznych, napędzanych inwestycjami w badania i rozwój, a także ulepszeniami w innych obszarach, takich jak przepisy dotyczące własności intelektualnej.

Innowacje wewnętrzne w połączeniu z odpowiednimi zachętami mogą być katalizatorem postępu technologicznego, który prowadzi do długoterminowego wzrostu gospodarczego. Teoria wzrostu endogenicznego zakłada, że ​​kraje powinny skupić się na poprawie kapitału ludzkiego i inwestowaniu w badania i rozwój w celu promowania długoterminowego dobrobytu gospodarczego.

Teorię tę popierał laureat Nagrody Nobla, ekonomista Paul Romer, który sugeruje, że rządy powinny traktować priorytetowo inwestycje w kapitał ludzki oraz badania i rozwój, jeśli poważnie myślą o ożywieniu swoich gospodarek i zapewnieniu długoterminowego zrównoważonego wzrostu. Teoria wzrostu endogenicznego stała się nieodzowną częścią współczesnej teorii ekonomicznej i jest często wymieniana jako kluczowy czynnik rozwoju gospodarczego.

Założenia w teorii wzrostu endogenicznego

Teoria wzrostu endogenicznego zakłada, że ​​inwestycje w kapitał ludzki oraz badania i rozwój są niezbędne dla długoterminowego wzrostu gospodarczego, a postęp technologiczny jest głównym motorem dobrobytu gospodarczego.

Teoria wzrostu endogenicznego sugeruje również, że środowisko deregulacji, innowacji i przedsiębiorczości może dalej katalizować wzrost gospodarczy.

Ogólnie rzecz biorąc, teoria wzrostu endogenicznego utrzymuje, że wzrost gospodarczy i rozwój zależą od inwestycji w ludzi, technologię i wiedzę. Teoria wzrostu endogenicznego to rewolucyjny sposób myślenia o rozwoju gospodarczym, który zmienił sposób, w jaki rządy projektują swoją politykę.

Krytyka teorii wzrostu endogenicznego

Krytycy teorii wzrostu endogenicznego argumentowali, że teoria ta nie odnosi się odpowiednio do kwestii takich jak nierówność i ubóstwo. Teoria wzrostu endogenicznego była również krytykowana za poleganie na innowacjach technologicznych, do których nie wszystkie kraje lub regiony mogą mieć dostęp lub na które mogą sobie pozwolić.

Teoria wzrostu endogennego i egzogenicznego

Teoria wzrostu endogenicznego różni się od modelu wzrostu egzogenicznego tym, że teoria wzrostu endogenicznego koncentruje się na czynnikach wewnętrznych, podczas gdy teoria wzrostu egzogenicznego dotyczy czynników zewnętrznych, takich jak inwestycje zewnętrzne i handel.

Pozwól nam zrozumieć ich różnice na różnych podstawach-

1. Czynniki wewnętrzne i zewnętrzne

Endogeniczna zmiana technologiczna opiera się na czynnikach wewnętrznych, takich jak inwestycje w badania i rozwój, postęp technologiczny itp., Podczas gdy egzogeniczna teoria wzrostu koncentruje się na czynnikach zewnętrznych, takich jak inwestycje zagraniczne, handel i inne czynniki zewnętrzne.

2. Długoterminowe i krótkoterminowe

Teoria wzrostu endogenicznego dotyczy głównie długoterminowego wzrostu gospodarczego, podczas gdy teoria wzrostu egzogenicznego koncentruje się na krótkoterminowych korzyściach ekonomicznych.

3. Inwestycje

Teoria wzrostu endogenicznego opiera się na założeniu, że wzrost gospodarczy i rozwój można osiągnąć poprzez inwestycje w ludzi, technologię i wiedzę. Z drugiej strony teoria wzrostu egzogenicznego opiera się na założeniu, że wzrost gospodarczy można osiągnąć dzięki inwestycjom zewnętrznym, handlowi i innym czynnikom zewnętrznym.

4. Kapitał ludzki

Teoria wzrostu endogenicznego podkreśla znaczenie kapitału ludzkiego, podczas gdy teoria wzrostu egzogenicznego nie skupia się na znaczeniu kapitału ludzkiego.

Ogólnie rzecz biorąc, teoria wzrostu endogenicznego jest rewolucyjnym sposobem myślenia o rozwoju gospodarczym i zmieniła sposób, w jaki rządy projektują swoją politykę. Teoria wzrostu endogenicznego została doceniona za skupienie się na czynnikach wewnętrznych i inwestycjach w ludzi, technologię i wiedzę. Jednak teoria endogenicznego wzrostu była również krytykowana za poleganie na innowacjach technologicznych i brak skupienia się na nierównościach.

Implikacje

Teoria wzrostu endogenicznego ma wiele implikacji dla polityki rządu. Niektóre z jego implikacji to-

• Rządy powinny skoncentrować się na inwestycjach w badania i rozwój, edukację i kapitał ludzki, jeśli poważnie myślą o ożywieniu swoich gospodarek.
• Pobudza przedsiębiorczość i innowacyjność, co może prowadzić do długoterminowego wzrostu gospodarczego.
• Teoria ta sugeruje, że deregulacja i liberalizacja rynków są niezbędne dla rozwoju gospodarczego.
• Podkreśla również znaczenie postępu technologicznego dla trwałego wzrostu gospodarczego.

Ostatecznie teoria wzrostu endogenicznego zapewnia ważny wgląd w dynamikę rozwoju gospodarczego, a rządy powinny zwracać uwagę na maksymalizację swojego potencjału wzrostu gospodarczego.

Przykłady endogenicznych modeli wzrostu

Niektóre modele oparte na endogenicznych teoriach wzrostu są

Model Arrow lub model AK: Model Arrow lub model AK został opracowany przez Kennetha Arrow i GLSM Akalu. Ta teoria wzrostu endogenicznego opiera się na założeniu, że postęp technologiczny jest funkcją akumulacji kapitału, kapitału ludzkiego, wydatków na badania i rozwój oraz innych czynników, takich jak rozprzestrzenianie się wiedzy z innych firm z tej samej branży.

Model Uzawy-Lucasa: Model Uzawy-Lucasa został opracowany przez Hirofumi Uzawę i Roberta Lucasa. Ta teoria wzrostu endogenicznego opiera się na założeniu, że postęp technologiczny jest funkcją akumulacji kapitału, kapitału ludzkiego oraz wydatków na badania i rozwój.

Model Romera: Model Romera został opracowany przez Paula Romera. Ta teoria wzrostu endogenicznego opiera się na założeniu, że postęp technologiczny jest funkcją inwestycji opartych na wiedzy, takich jak edukacja, wydatki na badania i rozwój, inwestycje w technologię i infrastrukturę itp.

Wniosek!

Teoria wzrostu endogenicznego sugeruje, że bogate kraje mogą generować trwały wzrost gospodarczy poprzez dalsze innowacje i prawa własności intelektualnej, a także inwestycje fizyczne.

Teoria endogeniczności podkreśla znaczenie inwestowania w nowe technologie, wiedzę, badania i rozwój dla zapewnienia długoterminowego wzrostu gospodarczego i wyższej stopy zwrotu z inwestycji. Wskazuje to, że bogate kraje są w stanie kontynuować innowacje i rozwijać swoje gospodarki poprzez właściwe wykorzystanie praw własności intelektualnej.

Ostatecznie teoria endogenicznego wzrostu podkreśla znaczenie inwestowania w innowacje i technologię dla długoterminowego wzrostu gospodarczego. Koncentrując się na edukacji, badaniach i rozwoju, bogate kraje mogą zapewnić sobie utrzymanie przewagi konkurencyjnej w światowej gospodarce, a także osiągnąć stabilny i trwały wzrost.

Podobał Ci się ten post? Sprawdź te szczegółowe artykuły na temat ZARZĄDZANIA

Ewentualnie sprawdź Akademię Marketing91, która zapewnia dostęp do ponad 10 kursów marketingowych i setek studiów przypadku.