Modele cyklu życia oprogramowania: wybór sposobu realizacji zadań

Filozofia „zaplanuj pracę i pracuj zgodnie z planem” wielokrotnie w historii dowiodła swojej skuteczności. Właściwe planowanie określa powodzenie każdej poważnej inicjatywy, w tym rozwoju oprogramowania. Branża programistyczna wymyśliła kilka podejść do spełnienia wymagań biznesowych.

Cykl życia oprogramowania lub SDLC określa sposób, w jaki produkt jest wprowadzany do życia i utrzymywany. Pomaga przekształcić kreatywne pomysły i wymagania rynkowe w funkcjonalność i funkcje produktu.

Krótko mówiąc, model cyklu życia oprogramowania to sposób na wykonanie zadań w zakresie rozwoju produktu i przekształcenia go w biznes.

Zadowolony:

1. Modele SDLC
2. Model wodospadu
3. Model w kształcie litery V
4. Model Wielkiego Wybuchu
5. Model prototypowania
6. Model iteracyjny i przyrostowy
7. Model RAD
8. Model rozwoju spirali
9. Zwinny model

Modele SDLC

W oparciu o rynek, kontekst projektu i wymagania biznesowe możesz wybrać ustalony model cyklu życia oprogramowania lub stworzyć własny.

Model wodospadu

Pierwszy model SDLC w historii tworzenia oprogramowania, Waterfall jest najprostszy. W modelu Waterfall proces rozwoju jest liniowy. Zadania i fazy są wykonywane jedno po drugim w ściśle określonej kolejności. Postęp płynie stopniowo w dół, jak woda nad wodospadem.

Tradycyjne fazy w modelu Wodospad to:

1. Zbieranie wymagań
2. Projekt
3. Realizacja
4. Integracja i testowanie
5. Rozlokowanie
6. Utrzymanie

Model Wodospadu nie pozwala na powrót do poprzednich etapów rozwoju w celu naprawienia rzeczy lub wprowadzenia zmian. Można to zrobić tylko w następnej iteracji wodospadu.

Zalety:

• Łatwe do wyjaśnienia klientowi i łatwe do zrozumienia dla zespołu
• Oczywista struktura z dobrze zdefiniowanymi etapami i czynnościami
• Łatwe planowanie i harmonogramowanie z wyraźnymi kamieniami milowymi
• Fazy ​​zakończone pojedynczo
• Błędy i niedogodności są łatwe do zweryfikowania na każdym etapie
• Każdy etap jest łatwy do analizy i oceny
• Dobrze udokumentowane procesy

Niedogodności:

• Działa tylko z nieelastycznymi wymaganiami
• Nie mogę wrócić do ukończonych etapów
• Trudno dostosować
• Koszt opracowania jest zwykle wysoki
• Wysokie ryzyko błędów i innych niedogodności
• Trudne do zmierzenia postępów podczas etapów

Najlepsze dla projektów z:

• Stabilne, jednoznaczne wymagania
• Jasna definicja i wizja produktu
• Dobrze znane technologie i stabilny stos technologiczny
• Wystarczające zasoby do wdrożenia i wsparcia
• Krótkie ramy czasowe

Model w kształcie litery V

Znany również jako model V lub model weryfikacji i walidacji, model w kształcie litery V jest rozszerzeniem podejścia Waterfall SDLC. W modelu V postęp nie porusza się w linii prostej, ale rośnie w górę po wdrożeniu i kodowaniu.

Wczesne planowanie testów jest typowe dla projektów V-Model SDLC, co jest główną różnicą w porównaniu z modelem Waterfall. Każdy etap rozwoju ma równoległą fazę testowania, która pomaga zweryfikować i zweryfikować każdy krok przed przejściem do następnego.

Zalety:

• Łatwy w użyciu i wyjaśnieniu
• Jasne wyniki dla każdej fazy, co oznacza większą dyscyplinę
• Lepsze wyniki niż w modelu Waterfall dzięki wczesnym testom
• Jasna weryfikacja i walidacja na każdym etapie
• Płynne śledzenie defektów, ponieważ błędy są wykrywane na wczesnych etapach
• Łatwiejsze śledzenie postępów, przynajmniej w porównaniu z modelem Waterfall

Niedogodności:

• Słaba elastyczność bez obsługi iteracji
• Trudne i kosztowne wprowadzanie korekt ze względu na brak obsługi równoległych zdarzeń
• Wysokie ryzyko biznesowe i rozwojowe
• Brak dostępnych wczesnych prototypów
• Brak jednoznacznego rozwiązania problemów wykrytych podczas testów

Fazy ​​projektu w modelu V są takie same jak w przypadku wodospadu, ale z weryfikacją i walidacją dla każdej fazy poprzez testowanie . Tak więc V-Model jest dobry dla podobnych typów projektów jak Waterfall.

Model Wielkiego Wybuchu

Ten model cyklu życia oprogramowania zazwyczaj nie jest zgodny z żadnymi określonymi procesami ani instrukcjami.
Rozwój zaczyna się od dostępnych obecnie zasobów i wysiłków, przy bardzo niewielkim lub zerowym planowaniu. W efekcie klient otrzymuje produkt, który może nawet nie spełniać wymagań. Funkcje są wdrażane w locie.

Kluczową ideą modelu Big Bang SDLC jest przeznaczenie wszystkich dostępnych zasobów na rozwój samego produktu, głównie w zakresie kodowania, bez zawracania sobie głowy realizacją planów.

Zalety:

• Dramatycznie prosty model
• Prawie nie ma potrzeby planowania
• Prosty w zarządzaniu
• Nie wymaga dużej ilości zasobów
• Elastyczny dla zespołu programistów

Niedogodności:

• Wysokie ryzyko i niepewność; cały projekt może wymagać przerobienia od zera
• Nie pasuje do skomplikowanych, długoterminowych lub obiektowych projektów
• Wysokie prawdopodobieństwo zmarnowania zasobów z powodu niepewnych wymagań

Najlepszy dla:

• Małe zespoły lub pojedynczy programiści
• Projekty akademickie
• Projekty bez określonych wymagań lub przewidywanej daty premiery
• Powtarzalne i małe projekty o niskim ryzyku

Model prototypowania

Podejście Prototyping SDLC polega na stworzeniu działającego prototypu oprogramowania o ograniczonej funkcjonalności, a następnie szybkim przekształceniu prototypu w kompletny produkt. Prototyp może nie zawierać dokładnej logiki gotowego produktu.

Takie podejście do cyklu życia oprogramowania jest dobre dla umożliwienia konsumentowi wizualizacji produktu. Zbieranie i analizowanie informacji zwrotnych od klientów pomaga zespołowi programistycznemu lepiej zrozumieć wymagania klientów na wczesnych etapach rozwoju.

Sprawdź ten artykuł, aby dowiedzieć się, dlaczego wymagania są ważne w inżynierii oprogramowania.

Cenione jest również tworzenie prototypów, ponieważ obejmuje mniej iteracji niż tradycyjny model wodospadu. Dzieje się tak, ponieważ testowanie odbywa się na (i wprowadzane są zmiany) na prototypie, a nie na w pełni opracowanym produkcie.

Oczywiście stworzenie wartościowego prototypu wymaga pewnego podstawowego zrozumienia wymagań produktu i rynku, zwłaszcza w zakresie interfejsu użytkownika.

W modelu prototypowania opinie użytkowników odgrywają decydującą rolę w planowaniu dalszego rozwoju.

Prototypowanie pozwala użytkownikom oceniać propozycje programistów dotyczące dalszych funkcji aplikacji i wypróbowywać je przed wdrożeniem.

Każdy prototyp w tym modelu SDLC jest zwykle uruchamiany w następujących fazach :

• Określ wymagania
• Opracuj wstępny prototyp
• Przejrzeć
• Popraw i ulepsz

Gdy tylko ostateczny prototyp zostanie ukończony, wymagania projektowe uznaje się za niezmienne .

Istnieje również kilka tradycyjnych typów prototypowania:

• Jednorazowe prototypowanie — zespół opracowuje szereg różnych prototypów i odrzuca te, które są oczywiście nie do przyjęcia. Przydatna funkcjonalność z każdego prototypu przechodzi do kolejnych faz rozwoju.

• Prototypowanie ewolucyjne — zespół pokazuje prototyp grupom fokusowym potencjalnych użytkowników, zbiera ich opinie i wprowadza zmiany poprzez iteracje aż do ukończenia produktu końcowego.

• Prototypowanie przyrostowe — zespół tworzy różne prototypy i ostatecznie łączy je w jeden projekt.

• Ekstremalne prototypowanie — zespół tworzy prototyp w trzech częściach: prototyp statyczny, prototyp symulacji funkcjonalności i prototyp usług wdrożonych. Ten rodzaj prototypowania jest używany głównie w tworzeniu aplikacji internetowych.

Zalety:

• Zwiększone zaangażowanie użytkowników przed wdrożeniem produktu
• Szansa na skrócenie czasu i kosztów rozwoju (w przypadku udanego prototypu)
• Lepsze zrozumienie funkcjonalności przez użytkowników biorących udział w procesie rozwoju
• Wczesne wykrywanie wad
• Szybka informacja zwrotna
• Prosta i wartościowa analityka

Niedogodności:

• Wysokie ryzyko niepełnej analizy ze względu na zależność od prototypu
• Użytkownicy mogą uznać prototyp za gotowy produkt i pozostać niezadowoleni
• Ryzyko wysokiego kosztu wdrożenia prototypu
• Tworzenie wielu prototypów może zająć zbyt wiele iteracji, a co za tym idzie, zbyt dużo czasu

Najlepszy dla:

• Używanie równolegle z dowolnym innym modelem SDLC
• Produkty z dużą ilością interakcji z użytkownikiem
• Produkty, które powinny zostać zatwierdzone przez użytkowników na wczesnym etapie

Model iteracyjny i przyrostowy

Model iteracyjny i przyrostowy SDLC łączy iteracyjny projekt i przepływ pracy z przyrostowym modelem kompilacji. W tym przypadku zespół rozwija produkt w cyklach, budując małe części w sposób ewolucyjny .

Proces rozwoju zaczyna się od prostego wdrożenia małego, ściśle ograniczonego zestawu wymagań produktowych. Produkt jest następnie ulepszany i przekształcany w bardziej kompletne wersje samego siebie, dopóki nie będzie kompletny i gotowy do wdrożenia. Każda iteracja może zawierać aktualizacje projektu i nowe funkcje.

Cenną cechą modelu iteracyjnego i przyrostowego jest to, że rozwój można rozpocząć bez znajomości wszystkich wymagań . Ten model zawiera kroki z innych modeli SDLC — zbieranie wymagań, projektowanie, implementację i testowanie — ale w trakcie wielu kompilacji. Zespół programistów wykorzystuje to, co osiągnięto w poprzednich kompilacjach, aby ulepszyć następną kompilację.

Model iteracyjny i przyrostowy SDLC może wyglądać jak zestaw miniaturowych modeli wodospadu lub miniaturowych modeli w kształcie litery V.

Zalety:

• Tworzy wartość biznesową wcześnie, ponieważ działający produkt jest dostarczany z każdym przyrostem
• Można to zrobić przy użyciu ograniczonych zasobów
• Zapewnia przestrzeń dla elastyczności
• Pozwala bardziej skupić się na wartości dla użytkownika
• Działa dobrze przy równoległym rozwoju
• Wykrywa problemy na wczesnych etapach
• Łatwe do oceny postępy w rozwoju
• Wykorzystuje wiele opinii klientów

Niedogodności:

• Wymaga ciężkiej dokumentacji
• Podąża za predefiniowanym zestawem faz
• Przyrosty są definiowane przez zależności funkcji i funkcji
• Wymaga większego zaangażowania użytkownika ze strony programistów niż Waterfall lub inne liniowe SDLC
• Może być trudno zintegrować funkcje między iteracjami, jeśli nie są one zaplanowane z wyprzedzeniem
• Problemy z architekturą lub projektem mogą wystąpić z powodu niekompletnych wymagań na wczesnych etapach
• Skomplikowane w zarządzaniu
• Trudno przewidzieć koniec projektu

Najlepszy dla:

• Skomplikowane i krytyczne projekty, takie jak systemy ERP
• Projekty z rygorystycznymi wymaganiami dotyczącymi produktu końcowego, ale z miejscem na dodatkowe ulepszenia
• Projekty, w których zdefiniowane są główne wymagania, ale niektóre funkcje mogą ewoluować lub mogą zostać wprowadzone ulepszenia
• Projekty, w których wymagana technologia jest nowa i nie została jeszcze opanowana lub jest planowana tylko dla pewnej części produktu
• Produkty o cechach wysokiego ryzyka, które mogą wymagać zmiany

Model RAD

Model Rapid Application Development (RAD) opiera się na prototypowaniu i iteracyjnym rozwoju bez konkretnego planowania. W tym modelu planowanie ustępuje miejsca szybkiemu prototypowaniu.

Niezbędne dane pierwotne w modelu RAD są gromadzone podczas warsztatów, grup fokusowych i demonstracji wczesnych prototypów, a także poprzez ponowne wykorzystanie istniejących prototypów.

Moduły funkcjonalne w modelu cyklu życia oprogramowania RAD są opracowywane równolegle jako prototypy i są integrowane w celu szybkiego dostarczenia kompletnego produktu. Opracowane prototypy będą prawdopodobnie wielokrotnego użytku.

Model RAD rozdziela fazy analizy, projektowania, budowania i testowania w serię krótkich, iteracyjnych cykli rozwoju.

Fazy ​​modelu RAD:

• Modelowanie biznesowe — Modeluje przepływ informacji i dystrybucję informacji między różnymi kanałami biznesowymi. Ta część jest potrzebna, aby znaleźć ważne informacje dla firmy i określić, w jaki sposób można je uzyskać, jak i kiedy informacje są przetwarzane oraz jakie czynniki wpływają na pomyślny przepływ informacji.

• Modelowanie danych — Dane z poprzedniej fazy są przetwarzane w celu utworzenia niezbędnych zbiorów danych ze zidentyfikowanymi i ustalonymi atrybutami.

• Modelowanie procesów — zestawy danych z poprzedniego etapu są przekształcane w modele procesów w celu osiągnięcia celów biznesowych i otrzymują opisy procesów do dodawania, usuwania, pobierania lub modyfikowania każdego obiektu danych.

• Generowanie aplikacji — system jest budowany, a kodowanie odbywa się za pomocą narzędzi automatyzacji w celu przekształcenia modeli procesów i danych w rzeczywiste prototypy.

• Testowanie i obrót — większość prototypów jest niezależnie testowana podczas każdej iteracji. W tej fazie programiści testują tylko przepływ danych i interfejsy między wszystkimi komponentami.

Zalety:

• Może dostosować się do zmieniających się wymagań
• Łatwy do zmierzenia postęp
• Możliwość skrócenia czasu iteracji za pomocą potężnych narzędzi RAD
• Większa produktywność przy mniejszej liczbie zaangażowanych członków zespołu w porównaniu z innymi SDLC
• Szybszy rozwój
• Lepsze ponowne wykorzystanie komponentów
• Wcześniejsze wstępne recenzje
• Większa szansa na uzyskanie opinii klientów

Niedogodności:

• Wymaga silnych zespołów technicznych i projektowych
• Dobre tylko dla systemów, które można zmodularyzować
• Spora zależność od modelowania
• Wysoki koszt modelowania i automatycznego generowania kodu
• Skomplikowane zarządzanie
• Nadaje się tylko do systemów opartych na komponentach i skalowalnych
• Podczas całego cyklu życia potrzebne jest duże zaangażowanie użytkownika

Najlepszy dla:

• Systemy modułowe dostarczane w sposób przyrostowy
• Projekty oparte na designie z dużą ilością mocnego modelowania
• Projekty z funkcją automatycznego generowania kodu
• Projekty o dynamicznie zmieniających się wymaganiach, dla których małe iteracje należy przedstawiać co 2-3 miesiące

Model rozwoju spirali

Model Spiral SDLC jest połączeniem podejścia Prototyping i Waterfall . Dobrze synchronizuje się z naturalnym procesem tworzenia oprogramowania. Model spiralny zawiera te same fazy co wodospad w tej samej kolejności (zbieranie wymagań, projektowanie, wdrażanie i testowanie), oddzielone planowaniem, oceną ryzyka oraz budowaniem prototypów i symulacji na każdym etapie.

Zalety:

• Szacunki (budżet, harmonogram itp.) stają się bardziej realistyczne w miarę postępu prac, ponieważ ważne problemy są wykrywane wcześniej
• Wczesne zaangażowanie zespołu programistów i użytkowników
• Wyższa jakość zarządzania ryzykiem na każdym etapie
• Lepsza elastyczność niż w modelach liniowych
• Rozszerzone wykorzystanie prototypów

Niedogodności:

• Więcej pieniędzy i czasu potrzebnego na otrzymanie gotowego produktu
• Bardziej skomplikowane do wykonania ze względu na większą potrzebę zarządzania ryzykiem
• Ograniczona możliwość ponownego wykorzystania ze względu na wysoce spersonalizowane wyniki spiral rozwojowych
• Wymaga ciężkiej dokumentacji

Najlepszy dla:

• Skomplikowane projekty z dużą ilością małych wbudowanych funkcjonalności
• Projekty o ścisłych budżetach (zarządzanie ryzykiem pomoże zaoszczędzić pieniądze)
• Projekty wysokiego ryzyka
• Długoterminowe projekty rozwojowe
• Projekty bez jasnych wymagań na wczesnych etapach lub z wymaganiami, które należy ocenić
• Nowe linie produktów, które mają być wypuszczane etapami
• Projekty, w których podczas opracowywania prawdopodobnie nastąpią znaczące zmiany produktu

Zwinny model

Model Agile SDLC jest mieszanką podejść iteracyjnych i przyrostowych, skoncentrowanych na dostosowywaniu się do elastycznych wymagań i zadowoleniu użytkowników i klientów poprzez wczesne dostarczanie działającego oprogramowania .

Wymagania i rozwiązania w projektach Agile mogą ewoluować podczas rozwoju.

Dzięki programowaniu Agile produkt jest podzielony na małe kompilacje przyrostowe i dostarczany w iteracjach . Wszystkie zadania podzielone są na małe ramy czasowe, aby przy każdym buildzie przygotować działającą funkcjonalność. Ostateczna wersja produktu zawiera wszystkie wymagane funkcje.

W Agile istniejące podejścia do rozwoju muszą być dostosowane do wymagań każdego konkretnego projektu. Przeczytaj oficjalną stronę Manifestu Agile, aby dowiedzieć się więcej o filozofii Agile.

Zalety:

• Mniej czasu potrzebnego na dostarczenie określonych funkcji
• Nie pozostawia miejsca na zgadywanie dzięki bezpośredniej komunikacji i ciągłemu wkładowi klienta
• Wysokiej jakości wyniki w możliwie najkrótszym czasie
• Wartość biznesową można szybko dostarczyć i wykazać
• Wymaga minimalnych zasobów
• Wysoce dostosowujący się do zmieniających się wymagań

Niedogodności:

• Wymaga od klienta uświadomienia sobie znaczenia podejścia skoncentrowanego na użytkowniku
• Późne dostarczenie dokumentacji skutkuje trudniejszym transferem technologii do nowych członków zespołu
• Charakteryzuje się ścisłymi wymaganiami w zakresie zakresu, dostarczanej funkcjonalności i usprawnień, które należy wprowadzić na czas
• Niełatwo radzić sobie ze złożonymi zależnościami
• Wymaga wielu umiejętności miękkich od zespołu programistów

Najlepszy dla:

• Prawie każdy rodzaj projektu, ale z dużym zaangażowaniem ze strony klienta
• Projekty z często zmieniającym się otoczeniem
• Klienci, którzy potrzebują jakiejś funkcjonalności, aby wykonać ją szybko, np. w mniej niż 3 tygodnie

Dlaczego zwinny?

Zgodnie z corocznym raportem State of Agile, Agile jest nadal najczęściej używanym modelem cyklu życia oprogramowania w branży technologicznej. W Mind Studios używamy głównie modelu Agile SDLC do tworzenia oprogramowania dla naszych klientów. Dlatego.

Główną cechą odróżniającą Agile od innych modeli SDLC jest to, że Agile jest adaptacyjne , podczas gdy inne modele są predykcyjne. Predykcyjne modele rozwoju zależą ściśle od właściwej analizy i planowania wymagań . Z tego powodu trudno jest wprowadzać zmiany w metodologiach predykcyjnych — rozwój ściśle trzyma się planu. A jeśli coś trzeba zmienić, to będzie musiało stawić czoła wszystkim konsekwencjom zarządzania kontrolą i ustalaniem priorytetów.

Nowoczesne tworzenie oprogramowania wymaga możliwości natychmiastowego wprowadzania zmian . Adaptive Agile development nie opiera się na szczegółowym planowaniu tak bardzo, jak na metodologiach predykcyjnych. Jeśli więc trzeba coś zmienić, można to zmienić najpóźniej w kolejnym sprincie rozwojowym.

Oparty na funkcjach zespół programistów może dynamicznie dostosowywać się do zmian w wymaganiach. Również częstotliwość testów w Agile pomaga zminimalizować ryzyko poważnych awarii .

Przeczytaj więcej: Jak zarządzać ryzykiem w tworzeniu oprogramowania .

Oczywiście Agile oznacza dużo interakcji z klientem i użytkownikiem, aby działać poprawnie. Potrzeby użytkownika, a nie klienta, określają ostateczne wymagania projektu.

Scrum i Kanban

Istnieje wiele ustalonych podejść do cyklu życia oprogramowania Agile. Dwa najpopularniejsze to Scrum i Kanban .

Scrum to framework przepływu pracy używany do dostarczania oprogramowania w sprintach, które zwykle trwają dwa tygodnie. Scrum koncentruje się na zarządzaniu zadaniami w środowisku programistycznym i pomaga poprawić dynamikę zespołu.

Nie ma jednego uniwersalnego sposobu na wykonanie Scruma ze względu na jego dużą zdolność adaptacji. Ale ogólnie rzecz biorąc, zespół musi zorganizować powiązane role, wydarzenia, artefakty i reguły w ramach określonego projektu.

Sprint to okres od dwóch do czterech tygodni, podczas których zespół tworzy użyteczne oprogramowanie. Nowy sprint rozpoczyna się zaraz po zakończeniu poprzedniego.

Oto typowe elementy sprintu:

• Planowanie sprintu , gdzie zespół planuje ilość pracy do wykonania w danym sprincie

• Codzienne Spotkanie Scrumowe krótkie codzienne spotkanie zespołu w celu omówienia tego, co zostało zrobione, co planuje zrobić dzisiaj i jakie problemy pojawiły się od ostatniego spotkania

• Przegląd Sprintu , spotkanie na koniec sprintu, podczas którego zespół przegląda ukończoną pracę i w razie potrzeby wprowadza zmiany w backlogu produktu

• Retrospektywa Sprintu ma miejsce tuż przed rozpoczęciem nowego sprintu. Podczas retrospektywy zespół Scrum kończy pracę i tworzy plany doskonalenia dla przyszłych sprintów w oparciu o swoje doświadczenia z poprzednich sprintów.

Kanban to metoda wizualizacji zarządzania szeroko stosowana w modelu Agile SDLC. Pomaga poprawić i utrzymać wysoki poziom produktywności w zespole programistycznym. Kanban działa w krótkich iteracjach: jeśli Scrum obejmuje tygodnie, Kanban obejmuje godziny. Scrum dąży do zakończenia sprintu, podczas gdy Kanban dąży do dokończenia zadania. Kanban zapobiega wielozadaniowości.

Kluczowe praktyki Kanban to:

• Wizualizacja przepływu pracy
• Ograniczanie zadań w toku
• Zarządzanie przepływem pracy

Kanban jest wdrażany za pomocą tablicy, na której wszystkie zadania projektowe są wizualizowane i podzielone na kolumny, takie jak: do wykonania, w toku, wstrzymane, wykonane i przeglądane.
Kanban jest również dobry w przypadku mniej technicznych działań, takich jak sprzedaż, marketing i rekrutacja.

DevOps

Mówiąc o modelach SDLC jako o sposobach wykonania zadań, powinniśmy wspomnieć o podejściu DevOps . DevOps to połączenie narzędzi, praktyk i podejść, które pomagają dostarczać oprogramowanie w szybszym tempie. DevOps dotyczy współpracy środowisk programistycznych i operacyjnych.
Zauważ, że DevOps nie jest modelem SDLC, ale pomaga również w załatwianiu spraw.

W większości przypadków DevOps odbywa się poprzez automatyzację infrastruktury i przepływów pracy oraz ciągłe śledzenie wydajności aplikacji. Podejście DevOps umożliwia zwiększenie częstotliwości wdrożeń, kodu dokumentu i skrócenie czasu wymaganego do wdrożenia nowego kodu . Jest bardzo dobry do unikania błędów zależności.

DevOps używa iteracji do ulepszania, mierzenia i monitorowania kodu w codziennych operacjach. Jego ostatecznym celem jest stworzenie jak najefektywniejszego środowiska produkcyjnego, aby zapewnić lepsze wrażenia klientów.

Jednak wdrożenie modelu DevOps wymaga określonego sposobu myślenia ze strony zespołów programistycznych i operacyjnych, a także gotowości do szybszego rozwoju i opanowania narzędzi i umiejętności DevOps.

Zalety:

• Częstsze wydania dla szybszej dostawy na rynek
• Większy nacisk na ulepszanie produktu i większa responsywność na potrzeby biznesowe
• Lepsza współpraca między członkami zespołu
• Lepsza jakość produktu końcowego i zadowoleni klienci

Niedogodności:

• DevOps jest nowy, co oznacza, że ​​nie jest tak dobrze zbadany
• Nie najlepiej nadaje się do projektów o znaczeniu krytycznym
• Wymaga dodatkowego wysiłku zespołu w celu zorganizowania
• Wysoka możliwość błędów na wczesnych etapach rozwoju
• Musisz wybrać między skupieniem się na bezpieczeństwie a szybkością rozwoju

Wniosek

Branża programistyczna zmienia się nieustannie i szybko. Zmienia się szybciej niż ludzie tworzą ustalone sposoby zarządzania nim. Może nie istnieć konkretny SDLC, który idealnie pasowałby do Twojej firmy. Jednak istniejące modele cyklu życia oprogramowania mogą przynajmniej poprowadzić Cię we właściwym kierunku i pomóc zharmonizować procesy biznesowe.

Jeśli chcesz lepiej zrozumieć, które SDLC najlepiej pasuje do Twojego projektu — lub jeśli potrzebujesz najwyższej klasy zespołu Agile do opracowania aplikacji lub produktu internetowego — napisz do nas za pośrednictwem naszej strony kontaktowej.